برای تو

                                                          چشمه در بیابان

شهید محراب آیةالله صدوقی:

ما مسافرتهایی با امام کرده ایم،در مسافرت مشهد یک اخلاق پدرانه ای نسبت به ما مبذول می داشتند.وقتی ازارض اقدس برمی گشتیم در بین راه روسها برای بازرسی جلوی ماشین ما را گرفتند- در آن زمان قسمتهایی از ایران زیر نظرشوروی،آمریکاو انگلستان بود- همگی پیاده شدیم و چون امام از اول تکلیف،مراقب نماز شب بودند و این عمل،صد درصداز ایشان ترک نشده،بعد از پیاده شدن خواستند که نماز شب بخوانند.آنجا که وسط بیابان بود آبی وجود نداشت. یک وقت نگاه کردیم که آبی جاری شده،ایشان آستین بالا زد و وضو گرفت.بعدا نفهمیدیم که تا ایشان نمازش تمام شدآب بود یا نبود.به هر حال ما درآن سفریک چنین کرامتی از ایشان دیدیم.                                                         

                                                                                                                            پابه پای آفتاب،ج3،ص302

                                                                      به حج نروند

حجه الاسلام سجادی: 

ما در یک سالی،حدود ده،دوازده نفر از رفقا مهیا بودیم که به سفر حج برویم .شب از طرف امام پیام آوردند که: رفقای ما امسال به حج نروند. با اینکه این حرف برایمان غیره منتظره بودلکن چون فرمان امام بود،اطاعت امرشان را کرده و به حج نرفتیم،که همانسال آن آتش سوزی عظیم اتفاق افتاد.                          

                                                                                                                             سرگذشتهای ویژه،ج6،ص84 

                                             شفا با آب نیم خورده امام

شیخ حسین انصاریان:

یکی از دوستانم که از افراد مؤمن و مورد موثق و عاشق امام است،برایم نقل کرد:مریضی در خانه داشتند در سال 1364که از علاج او ناامید بودند؛ به توسط یکی  از سپاهیان آشنا، نیم خورده آب حضرت امام را گرفتند وبه آن مریض دادند و او را در میان بهت و حیرت خانواده شفا گرفت.                                        

                                                                                                                               صحیفه دل،ص24

 

                                                    این جرایانها واقع خواهد شد

حجة الاسلام نصرالله شاه آبادی:

از دورانی که در نجف در خدمت حضرت امام بودم ،خاطره جالبی را به یاد دارم.قبل از تشریف فرمایی امام به نجف اشرف،شبی در خواب دیدم که در ایران،آشوب و جنگ است،به خصوص در خوزستان.سرِ تمام نخلهای خرما یا قطع شده بودویا سوخته بود،ودر این جنگ یکی از نزدیکان من شهید شده بود- والبته بعدها برادرم حاج آقا مهدی در جنگ شهید شد- جنگ که خیلی طولانی شده بود،با پیروزی ایران تمام شد.در تمام مدت خواب،من چنین تصور می کردم که جنگ میان حضرت سیدالشهدا و دشمنانش است وقتی که جنگ تمام شد پرسیدم:آقا امام حسین(ع)کجایند؟ طبقه بالای ساختمانی را نشان دادند که دو اتاق داشت. یکی در سمت راست و دیگری در سمت چپ.من به آنجا رفتم و خدمت حضرت سید الشهدا مشرف شدم و عرض ادب کردم.در همین حین از خواب بیدار شدم.پس از تشریف فرمایی امام به نجف،این خواب را برای ایشان تعریف کردم.ایشان تبسمی کردندو فرمودند،این جریان واقع خواهد شد.عرض کردم چطور آقا؟فرمودند:بالاخره معلوم میشود این بساط. من دوباره اصرار کردم و سرانجام ایشان فرمودند:من یک نکته به تو می گویم ولی باید تا زمانی که من زنده هستم ،جایی بیان نشود.زمانی که در قم در خدمت مرحوم والدت بودم،بسیار به ایشان علاقه داشتم،به طوری که نزدیکترین فرد به ایشان بودم و ایشان هم مرا نامحرم نسبت به اسرا نمی دانستند.روزی برای من مسیر حرکت و کار را بیان کردند.حالا البته زود است و تا زمانیکه این مسیر شروع شود،زود است،اما می رسد.این حرف امام تا وقوع انقلاب و پس از آن و نیز در جنگ ایران و عراق به یادم نماند،یعنی اصلا آن را فراموش کرده بودم.تا اینکه زمان جنگ فرا رسید.در طول جنگ من بارها به جبهه رفتم. در یکی از سفرهابود که ناگهان چشمم به نخلستانهایی افتاد که سرهای نخلها یا قطع شده بودو یا سوخته بودند.در آن زمان به یاد همان خواب افتادم و صحبتهایی که امام در خصوص آن فرموده بودند.اوضاع تقریبا همانطور که دیده بودم ،پیش رفت تا اینکه در اردیبهشت 1363برادرم حاح آقا مهدی به شهادت رسید و دوباره به یادم آمد که حضرت امام فرموده بودند که تمام جریانهای خواب من اتفاق خواهد افتاد.                                             

                                                                                                                           پابه پای آفتاب،ج3،ص260

 

                                                                          شاه باید برود

حجه الاسلام سید محمد کوثری:

یک روز من منزل آقای فاضل لنکرانی از استادان حوزه علمیه قم بودم و یکی از فضلای مشهد هم آنجا بودند.ایشان به نقل یکی از دوستانشان تعریف میکردند که:در نجف اشرف در خدمت امام بودیم و صحبت از ایران به میان آمد،من گفتم این چه فرمایش هایی است که در مورد بیرون کردن شاه از ایران می فرمایید ؟یک مستاجر را نمی شوداز خانه بیرون کرد،اون وقت شما می خواهید شاه مملکت را بیرون کنید؟امام سکوت کردند. من فکر کردم شاید عرض مرا نشنیده اند.سخنم را تکرار کردم که امام برآشفتند و فرمودند:فلانی!چه می گویی ؟مگر حضرت بقیة الله امام زمان صلوات الله  علیه ،به من (نستجیربالله)خلاف می فرمایند،شاه بایدبرود.و همان شدو شاه از مملکت بیرون رفت.                                                                                                              پابه پای آفتاب،ج4،ص125

 

                                                             پیام تاریخی حج

حجه الاسلام امام جمارانی: 

حضرت امام طبق سنوات هر ساله در آستانه حج پیامی به حجاج بیت الله می دادند.در سال 1366که به حج رفتیم.،از ابتدای پیاده شدن در جده تا راهپیمایی مدینه ،از برخورد دولت وماموران  سعودی بسیار راضی بودیم اصلا تصور نمی کردیم که دولت سعودی با ایران و ایرانی این قدر با احترام برخورد کند و پیش بینی تمامی برادران دست اندرکارحج این بودکه امسال شاهد یکی از باشکوه ترین مراسم حج بود.احمد آقا فرزند برومند حضرت امام نقل می کننند،هنگامی که مقدمه و آیه را که در صدر پیام استفاده شده بوددیدند،متعجب شدندو دچار حیرت و تعجب از اینکه چرا امام در این پیام حجاج را به شهادت و هجرت حسین گونه فرا خوانده اند.احمد آقا می گوید،من وقتی پیام را مطالعه کردم،باور این قضیه برایم مشکل بود واین پیام را به آقای انصاری نشان دادم که ایشان هم نظر بنده را داشتند.بعد از اینکه آقای انصاری هم نظر می دهند، احمد آقا میگوید:خدمت امام رفتم و به ایشان عرض کردم آقا!تنها نظر من این نیست،بلکه دیگران هم معتقدند که آیه و مقدمه ای که در صدر مطلب به کار رفته ،هیچ گونه سنخیتی با مراسم و مناسک حج ندارد.امام فرمودند:هر چه سریعتر این پیام را به رسانه های گروهی و حجاج ایرانی در مدینه مخابره نمایند.هنگامی که این پیام مخابره شد،بنده و آقای کروبی آن را برای سایر دست اندرکاران حج قرائت کردیم.ما هم بسیار شگفت زده شدیم که چه سنخیتی بین مراسم حج و آیه مبارکه« ومن یخرج من بیته مهاجرا الی الله و رسوله ثم یدرکه الموت فقد وقع اجره علی الله» است.از مدینه با بیت امام تماس گرفتیم .احمد آقا فرمودند:من هم این مطلب را با امام در میان گذاشتم ،اما ایشان فرمودندکه این پیام را با این آیه و مقدمه مخابره نمایید. این پیام در روز اول ذی حجه صادر شدو فاجعه خونین مکه در روز ششم ذی حجه به وقوع پیوست،که این قضیه بیس از پیش مبین عرفان بالا و از معجزات کم نظیر امام است.

                                                                                                                                                                                                               سیمای امام خمینی (ره)،ص118

                                                                    دیدم آقا نیست

حجه الاسلام جلالی خمینی :

دوستی می گوید که زمان آمدن امام خمینی (ره)از پاریس ،در بهشت زهرا فردی را دیدم که مردم را کنار می زدو برای دیدن امام بی تابی می نمود و وضعیتی تقریبا غیرعادی داشت که مجبور شدم علت این بی تابی و تلاش را از وی جویا شوم در جواب گفت:که من داستانی دارم که شما نمی دانید زمان زندانی بودن حضرت امام من سرباز بودم و یکی از دوستانم که مسؤل سلول حضرت امام بود ظاهرا آقا را نمی شناخت و برایم تعریف می کرد که من از این سید چیزهای عجیبی می بینم درون سلول بعضی اوقات مشغول نماز است پاره ای وقتها او را در سلول نمی بینم  قفل در سلول را باز می کنم و به جستجو می پردازم و اورا نمی بینم درب را قفل می کنم ولی بعد از دقایقی می بینم درون سلول نماز می خواند.خلاصه به پیشنهاد ایشان جایمان را عوض کردیم و من زندانبان آقا شدم اوایل آن بزرگوار را نمی شناختم ،ولی بر اساس بیانات دوستم کنجکاوی به خرج می دادم.من هم عینا همان صحنه ها را مشاهده می کردم گر چه درب زندان بسته بود،اما ایشان را در سلول نمی یافتم.....

این مشاهدات مرا متوجه عظمت شخصیت آن بزرگوار کرد و بالاخره توفیق نصیب شد و آن حضرت را شناختم .زمانی که از ارادت و علاقه من به آقا آگاه شدند،دستگیرم ساخته و به شکنجه و آزارم پرداختنداز جمله ناخنهایم را کشیدند.                                                                                                                      صحیفه دل،ص50

 

سری از سوره کوثر

کلمات سور قرآنی بارها در قران کریم تکرار شده ،ولی کلمات اصلی سوره مبارکه کوثر که در شان فاطمه زهرا نازل شده، درهیچ کجای قرآن تکرار نشده است.«اعطی»، «یعطی» تکرار شده ، اما «اعطیناک» فقط یکجاست.«کثیر» و« اکثر» مکرر در قرآن آمده ، ولی «کوثر» فقط در این سوره ذکر شده است. «فصل لربک» به معنای نماز بگذار از مختصات همین سوره است و کلمه «وانحر» قربانی بکن، زینت بخش همین سوره است. «شانئک» و «ابتر» هم فقط در این سوره است . واما «خذ من اموالهم صدقه تطهرهم و تزکیهم و صل علیهم » به معنای دعاست ، نه نماز. این رمز الهی و سر قرآنی یدل علی ان العطیه واحده و المعطی واحد احد و المعطی له منحصر بالفرد لم یتکرر. این رمز این فضیلت را برای فاطمه زهرا اثبات می کند که یک عطیه منحصر به فرد است که از جانب خدای واحد احد به پیغمبری که در عظمت و فضیلت یگانه است ، اهدا شده ، نه تکرار شده و نه تکرار خواهد شد . ذلک فضل الله یوتیه من یشاء والله ذو الفضل العظیم .

استاد ،الف.صابری همدانی ،ماهنامه کوثرص89

                                                          چند خاطره از سرداران شهید شهرستان سبزوار

شفایم را هدیه می کنم(سردار شهید حاج حسین محمدیانی)

 آن زمان طلبه حوزه علمیه موسی بن جعفر بودم.شب میلاد یکی از ائمه دست به دعا شدم و شفای بیماران از جمله حاج حسین را از خدا خواستم .درعالم خواب ،حاج حسین با چند تن از دوستان به دیدنم آمدند.شوخی می کردیم و به زبان سبزواری سربه سر هم می گذاشتیم .حاجی سالم سام بود.یک ساعت مانده به اذان از خواب بیدار شدم .عرق سردی بر بدنم نشسته بود.به دلم افتاد که حاج  حسین شفا پیدا کرده است.صبح زود به بابوریان زنگ زدم و خوابم را تعریف کردم . از حال حاج حسین می پرسیدم گفت:"برای مداوا به تهران رفته است.گفتم : می خواهم هر چه زودتر اوراببینم.آخر شب بابوریان تماس گرفت وگفت: بیا که حاج حسین اینجاست.نمیدانم چطور خودم را به آنجا رساندم.وقتی وارد اتاق شدم بر خلاف تصورم ؛حاج حسین را همانطور بیمار و نحیف دیدم . اشاره کرد تا کنارش بنشینم.پرسید : دیشب چه خوابی دیدی؟همه را برایش تعریف کردم ،آهسته گفت:چیزی را به تو می گویم که دوست ندارم تا زنده ام کسی از این موضوع با خبر شود.و ادامه داد: من دیروز بعد از مداوا ،از تهران برگشتم و مستقیما به حرم امام رضا (ع)رفتم ،قسمت بالا سر حضرت نشستم به دعا خواندن ،با آقا درد دل کردم و گفتم :آقا اگر شفایی هم باشد چه بهتر که از دستان شریف شما باشد جوان بیماری با خانواده اش کنارم نشسته بودو خیلی ضجه می زد.دلم برای جوانیش سوخت.یک ساعت به اذان صبح احساس کردم همه سوزشها و دردهای درونم ،ساکت شد،و هیچ رنجی نمی برم.یکباره به خودم آمدم و فهمیدم که امام رضا (ع)عنایت فرموده و شفایم می دهند همانجا دستانم را به سمت ضریح بلند کردم و گفتم :آقا لطف شما به من رسید تمنا می کنم شفایم را به این جوان هدیه کنید.به سختی از آنجا بلند شدم و بعداز تجدید وضو برگشتم .در حالی که مردم لباس آن جوان را به نیت تبرک پاره می کردند .چون او شفا گرفته بود.

                                                                                                                                     محمد حسن اشراقی-دوست صفحه87

بوی عطر آگین(سردار شهید سید ابراهیم شجیعی)

 سید ابراهیم در جلسه خصوصی توجیه عملیات گفت:لب اروند که رفتم دو بو به مشامم خورد.یکی بوی عطر آگین مادرم فاطمه زهرا(س)و دوم بوی کربلای آقا اباعبدالله الحسین (ع)آن لحظه را هرگز فراموش نمی کنم و همیشه در ذهنم باقی است.

                                                                                                                                               احمدعلی رضایی صفحه120

سوهان زعفرانی

من خواب ابراهیم را زیاد می بینم .بچه ام مریض بود.رفتن به مشهد بی فایده بودوجوابش کردند.وقتی او را به خانه آوردم این قدر حالش بد بود که در اتاق درازش کردم .رویش را پوشاندم .وبا خود گفتم :اگر قرار است بمیرد بگذار در خانه خودمان بمیرد.حتی آمبولانس بیرون در منتظر بود تا چه ساعتی این بچه بمیرد و اورا ببرنند.آن روزها برق زیادقطع می شد.چراغی برای بچه ها روشن کردم و توی هال گذاشتم .رفتم اتاق دیگری که نماز بخوانم .در حین نماز صدای آشنایی به گوشم رسید با بچه ها حرف می زدو گریه می کرد.بین نماز همه حواسم به این صدا بود که چه کسی در خانه است؟مجبور شدم نمازم را بشکنم .صدای گریه بچه ها بلند شده بود ومن ترسیدم که توی تاریکی سماور رویشان برگشته باشد.پیششان که رفتم دیدم بچه های بزرگترم دستهایشان را به زانوها زده و گریه می کنند.گفتند:مامان آقاجان این جا بود.سمیه و زهرا را بوسید.یک تکه سوهان هم به سمیه داد.و دوباره گریه کردند.سراغ سمیه رفتم دیدم سوهان چهارگوش زعفرانی دستش است.گفت بابا،با چهره ای نورانی جلو آمد این را به من دادوگفت که به خواهر کوچکترت بده تا خوب شود.سوهان رااز سمیه گرفتم .باخود گفتم که این بچه مریض است و نمی تواندچیزی بخورد،ولی یک ذره توی کام بچه گذاشتم و بقیه اش را بین بچه هاتقسیم کردم .زهرا شفا یافته سمیه هم به حمدالهی از آن  به بعدنیازی به درمان پیدا نکرده است.

                                                                                                                                                    همسر شهید  صفحه 130

امانت الهی(سردار شهید علی اصغر کلاته سیفری)

هشت سال از زندگی مشترکمان می گذشت.ولی بچه دار نمی شدیم .آن روزها من دهقان بودم و پیش پدرم کار میکردم . سالانه دویست تومان مزد میگرفتم..با همسرم به مشهد رفتیم.کرایه ماشین هفت تومان بودو کرایه خانه ده شب که دوازده تومان شد.به ما گفتند:در خیابان خاکی مشهد،خانمی است که برای بچه دارشدن داروو درمان می کند.آن خانم برای درمان صد تومان از ما گرفت.بعد تاکید کرد که دوا از من است و شفا از خدا.به حرم امام رضا(ع)رفتیم.من و همسرم خیلی گریه کردیم و از خدا خواستیم که به ما فرزندی بدهد.دعایمان مستجاب شدوبا توجه وعنایت امام رضا(ع)خداوند علی اصغر را به ما داد.بعداز هشت سال بچه دار شدیم .حالا که فکر میکنم می بینم قسمت این بودکه خداوند خودش او را از ما گرفت.

                                                                                                                          محمد علی کلاته سیفری-پدر شهیدصفحه137

لازم نبود(سردار شهید محمد رضا شمس آبادی)

 زمانی که در جهاد کار می کردمعمولا نهار در اداره فراهم بود؛ولی او هیچ وقت به اصرا برادران توجه نمی کردو به خانه می آمد.نان و ماست یا تخم مرغی درست می کردم و بعد از نهار به جهاد برم یگشت.یکبار کوفته درست کردم.وقتی سرقابلمه را برداشتم دیدم،ای دادبیداد همه کوفته ها وارفته است.خیلی ناراحت شدم و غذا ی دیگری درست کردم.وقتی فهمید،گفت:چه اشکالی داشت؟همان را می خوردیم.مگر نبایدغذا را له کنیم و بخوریم؟خوب این طوری خود بخود آماده بود.لازم نبود دوباربه زحمت بیفتی.

                                                                                                                                طاهره واحدی-همسر شهید صفحه 180

قانون مقدس است(سردار شهید محمود اصغر نیا)

یک شب می خواست خانواده ما رابه خانه برساند.ساعت12:30شب بود.به دایره فلکه ای رسید که از آن جا تا خانه ما پنجاه متر بیشتر فاصله نبود.سر ماشین را داخل خیابان کرد که تابلو عبور ممنوع را دید.ایستادو دنده عقب گرفت.دستم را روی شانه اش گذاشتم وگفتم:راهی تا خانه نمانده ،برو!گفت:اخوی مرا به گناه نینداز!قانون مقدس است!آن شب مجبور شد.دور بزندو مسیر طولانی تری را طی کند.

                                                                                                                                                  احمد اصغر نیا صفحه212

برو در بزن

وقتی از جبهه می آمدبه خانواده شهدا خیلی سر می زد .پسرم محمد آن زمان5سال بیشتر نداشت.وقتی با محمود از بیرون برمی گشتند می گفت:مادر،داداش مرغ خریدو توی ماشین گذاشت.مرابردیک جایی.خانه ای را نشانم دادو گفت برودر بزن مرغ را بده و برگرد!ولی خودش هیچ وقت نمی گذاشت بفهمیم چه می کند.

                                                                                                                                                       مادر شهید صفحه212

کتاب وقت قنوت خلاصه زندگی و خاطرات پنج سردار شهید شهرستان سبزوار باز نویسی:طیبه دلقندی

به نام خدای همه دان و راست اندیش

دو سه آیه تو قرآن هست که می گه اولین مسلمان عالم هستی پیامبر ما می باشد هم خودش میگه هم اینکه خدا بهش میگه  که بگو من اولین مسلمان عالمم .البته اول المؤمنین از زبان دیگر پیامبران داریم ولی عبارت اول المسلمین فقط از زبان پیامبر ما آمده است.اینکه میگن اولیای خدا مظهر اسماء وصفات خدایند راسته .اگه خدا هوالاول پس پیامبرش هم هو الاول. 

روزی عده ای از امام علی (ع)می پرسند:تو شاگرد مخصوص پیامبر در همه جهات بودی ،اخلاق او رو برایمان بازگو .شاگرد اول پیامبر(ص)به پرسشکنندگان میگه:شما میتونید نعمتهای خدا رو بشمارید ؟جواب دادند نه،وان تعدوا نعمه الله لا تحصوها شاگرد مخصوص پیامبرگفت:شما نمی تونید نعمتهای مادیی او رو بشمارید چطو من معلمم رو توصیف کنم در حال که خدایمان میگه انک لعلی خلق عظیم  (سوره قلم3) اما بدونیدکه او اخلاق تمام پیامبران رو تموم کرد.

یک روز که پیغمبر     از گرمی تابستان           همراه علی می رفت    در سایه نخلستان

دیدند که زنبوری      از لانه خود زد پر            آهسته فرود آمد           بر دامن پیغمبر

بوسید عبایش را     دور قدمش پر زد            بر خاک کف پایش           صد بوسه دیگر زد

پیغمبر از او پرسید    آهسته بگو جانم           طعم عسلت از چیست    هر چند که می دانم

زنبور جوابش داد      چون نام تو می گویم        گل می کند از نامت      صد غنچه به کندویم

تا یاد تو را هرشب   چون گل به بغل دارم       هر صبح که برخیزم         در سینه عسل دارم

از قند و شکر بهتر    خوشتر زنبات است این   طعم عسل از من نیست   طعم صلوات است این